• Als 14-jarige heb je soms niet het geluk dat je een hond mag van je ouders. Dus dan ga je de buurt helpen om de hond uit te laten of bij hen thuis het diertje eten te geven.

  
  

• Als 19-jarige ben je druk in de studietijd –Blokken, blokken, blokken–. Maar je hebt ook zin in nu en dan een verzetje. Lap, verzetjes kosten geld! 

  Op verschillende fora meld je je aan als hondenwandelaar en oppas. Topidee, zo kan je een centje bij verdienen en je maten ook eens trakteren op een frisse pint.

  
  

• Als volwassen hondenliefhebber gaan je vrijwillig of tegen betaling voor anderen hun hond zorgen, wanneer de baasjes van huis gaan. Na eerst een deftig praatje te slaan, want niemand laat niet zomaar iemand in hun huis bij hun huisdier, overhandigen ze je de sleutel.

• 14-jarige oppas
  

Thuis is mijn veilige haven, mijn comfortzone. Als een vreemde met me gaat wandelen, voel ik me een vaak opgelaten. Ik kan dan met mezelf geen weg en spring ik vaak op … Ze wandelt eigenlijk meer met haar telefoon ipv met mij. Daardoor merkt ze niet op in wat voor moeilijke situaties ze me soms brengt.

Want … ik moet eerlijk zijn: ik vind het eigenlijk spannend om daarbuiten te zijn. Zelf wanneer ik met mijn eigen hooman op baan ben en zie ik een andere hond doe ik er alles aan om die op afstand te houden. Vaak tevergeefs … Ik hou écht niét van andere honden!

• Studerende oppas
  

Wanneer de studerende hooman in mijn veilige ruimte komt, snapt hij soms niet dat ik moeite heb met de luide muziek die hij draait. Ik versta dat er ontspanning moet zijn, dat is het probleem niet. Ik blaf om hem te laten weten dat het me stoort – ik hoor alles veel beter en ik word er onrustig van – en ik word naar de tuin gestuurd!

Uit frustratie begin ik putten te graven en dan krijg ik wéér op mijn kop. Pfff, het valt niet altijd mee, zo'n vreemde in huis als mijn eigen nest weg is.